ตา ตามารถเมล์

รู้ตัวอีกที เดือนนี้ก็มีนา เมื่อไหร่หนา จะมี…เงินภาษีคืนซักที

นี่ปีนี้ผ่านไปสองเดือน เป็นสองเดือนที่หนักน่าดู เหนื่อยจนไม่มีแรง แค่เอาตัวเองออกบ้านไปทำงาน แล้วก็กลับถึงบ้านนอนได้ ก็หมดแรงแล้ว

นอกจากงาน สิ่งที่แทบจะทำให้หมดพลังงาน ก็คือการเดินทางไปทำงานนี่แหละ ทุกวันนี้ จากบ้านไปที่ทำงาน ต้องนั่งรถเมล์ที้มีอยู่สายเดียว วิ่งจากพระรามเก้า ไปพระรามเจ็ด สายนี้นี่มันอยู่กับเราตั้งแต่สมัยเข้ากรุงเทพแล้ว ปัญหาของเราคือ ตรงป้ายที่เราขึ้นจากบ้าน บางทีรถเมล์มันก็วิ่งเลนสองวุ้ย กะไม่จอดรับเลย บางทีต้องเสี่ยงกระโดดเข้าไปถนนเลนหนึ่งเพื่อโบกเรียกรถเมล์ จอดบ้างไม่จอดบ้าง เหนื่อยนะเว้ย ชะลอดูหน่อยก็ได้ ว่ามีคนรอขึ้นรึเปล่า ขึ้นไม่ทัน นอกจากเสียเวลาแล้ว เราอายคนที่ป้ายรถเมล์นะเว้ย ทั้งกระโดด ทั้งวิ่ง ทั้งตะโกน บางวันสายแล้ว รถก็ยังไม่มี เลยต้อง taxi ไป ช่วงหลังๆก็ต้องประหยัดพลังงาน นั่ง taxi เลย ไม่ต้องลุ้นรถเมล์ อากาศร้อน ควันดำ pm 2.5 ช่วงหลังๆนี่ ขนาดแค่ได้กลิ่นน้ำมันเครื่องยังปวดหัวเลย

บางทีก็รู้สึกน้อยใจนะ เราทำงาน 12 เดือน เสียภาษีปีนึงแทบจะเงินเดือนเราทั้งเดือนเลย ต้นปีมาขอภาษีคืนแค่ 20% ของที่จ่ายทั้งหมด ทำเป็นขอเอกสารเยอะแยะ ทีเราจะนั่งรถไปทำงานเพื่อรับเงินเดือนเอาไปหักภาษี สิ่งที่ได้คือ ชีวิตที่มีค่าแค่ หกบาทห้าสิบ รถแอร์ยังไม่มีโอกาสได้ขึ้นเลย แต่ เออ… จริงๆเดี๋ยวเดือนหน้าอาจจะได้ขึ้นรถเมล์ แปดบาทแล้ว รู้สึกชีวิตมีค่าขึ้นมานิดนึง….. แบบนี้ใครจะไม่อยากมีรถวะ